De klassieke of Spaanse gitaar is de gitaar die aan de oorsprong stond van alle andere versies van de Spaanse gitaar zoals de flamencogitaar, de archtop gitaar en de steelstringgitaar.
De kwaliteit van het bovenblad is van het grootste belang voor de klank. Massieve onderdelen vibreren beter en zorgen voor een betere projectie van het geluid. Het bovenblad moet aan de ene kant goed kunnen vibreren maar ook sterk genoeg om de spanning van de snaren op te vangen. Daarom kiest men bij de constructie van hoge-kwaliteitsgitaren voor sparrenhout, ceder of Spaanse pijnboom. Voor de achterzijde en zijkanten van de klankkast gebruikt men vaak palissanderhout (Rio, Indian, Madagascar). De snaren van een klassieke gitaar worden gemaakt van nylon. In vroeger jaren van schapendarm.
Het klankgat wordt soms versierd met een rozet, hetgeen een restant is van de Moorse invloed op de gitaarontwikkeling.
We onderscheiden naast de moderne klassieke gitaar (model van Antonio de Torres Jurado), ook de rennaissanceluit, de barokluit, de vihuela, die viersnarige (vierkorige) gitaar, de vijfsnarige (vijfkorige) gitaar en de romantische gitaar. De muziek voor deze instrumenten wordt ook uitgevoerd op de moderne klassieke gitaar, al gaat dit vaak gepaard met scordatura (verstemmen), transpositie of octaveren van bepaalde basnoten.
Andrés Segovia is de man die de klassieke gitaar terug op de concertpodia bracht in de 20ste eeuw. Bekende hedendaagse gitaristen zoals John Williams en Julian Bream volgden bij hem les.